Category: verhalen

Zomervakantie 2015, ik ben in Frankrijk en af en toe heb ik in de avonduren digitaal bereik.
Zo krijg ik op een zwoele avond een app binnen met de vraag: “Hee Lex, er loopt een koppel schapen bij de Lidl in Monster, zijn die van jou??”

Nu heb ik helemaal geen schapen, dus het antwoord kan kort zijn, “Nee, ze zijn niet van mij.” Ik krijg nog een verwijzing naar een website waar het dagelijkse nieuws van het Westland op staat en ik bezoek die site.

En ja hoor, een foto van 5 schapen op het parkeerterrein van de Lidl, tussen de geparkeerde auto’s met een begeleidend schrijven: brandweer, politie en dierenambulance zijn uitgerukt om de op hol geslagen schapen te vangen. Nu is dat geen sinecure, want schapen vangen zonder hond valt nog niet mee.

foto: Westlanders.nu

Beste lezer,

Op zomerreces, vakantie… Andere omgeving, geen verplichtingen, nieuwe ideeën, plannen en inspiratie opdoen voor nieuwe blogverhalen.

Ben even met vrouw en de honden op vakantie in Frankrijk geweest. We verbleven in een huisje, dichtbij bossen en meren van de Morvan, een prachtig natuurgebied. Prachtig weer, mooie wandelingen maken, ‘s avonds kampvuurtje met “du vin, du pain et du boursin”, wat wil een mens nog meer?

Uhhhh… een beetje bewegen? Juist, na ruim een week kwam een bevriende herder naar ons toe en zou een week op onze honden passen, want vrouw en ik besloten om naar Zuid-Frankrijk te gaan fietsen. Dat is een prachtige tocht geworden, pittige heuvels en later in de week via de “Via Rhona” (een prachtig afgescheiden fietspad van ruim 700 km lang) door het Rhonedal afgezakt naar Fontaine de la Vaucluse. Een goede sportvriend heeft daar een huis en we zijn daar zeer gastvrij ontvangen. Mooie tijd, maar… altijd 34 graden… pfff…

Marktje bezoeken hoort er dan ook bij, maar druk! 5x zoveel mensen als op de drukste avond van de braderie in Naaldwijk, wie verzint dit? Jengelende kinderen, zwetende vaders, naar lucht-happende honden (ze moesten mee… waarom???) en moeders die druk met elkaar overleggen over de prijs van een paar oude kandelaars die, wel duur, maar toch gekocht moesten worden, want dit was een buitenkansje op deze exclusieve brocante (thuis achterin de garage staan nog 2 dozen vol met die oude zooi, maar ja, niemand die daar aan denkt..)

Tja… ook herders zijn soms getrouwd, waar ze de tijd vandaan halen? Ik weet het niet. Dagen zijn de herders onderweg met hun kudde en ‘s nachts..? “Zij lagen bij nacht in het veld” is een bekend liedje dat in de winter veel gezongen wordt. Het veld is nou niet de meest aantrekkelijke romantische plaats voor de jonge deernes, dus een herder was vaak niet de eerste keuze. Voor deze blogschrijver verliep het anders.

Ik ben eerst getrouwd en pas veel later ben ik herder geworden (kwestie van goed plannen). Ik ben ruim 40 jaar getrouwd met een prachtige vrouw. Vandaag de dag is 40 jaar een hele tijd, want ik heb begrepen dat één op drie huwelijken vroegtijdig strandt. 40 jaar! Dus tijd voor een feestje.
Zaaltje huren? Biertje, wijntje en “stukkies” doen, is niet helemaal ons ding, dus zochten we naar een alternatief waar wij ons wel prettig bij voelden. Een feestje op de boerderij, op 20 juni, bij de schaapskudde, waarbij onze gasten de keuze konden maken uit diverse workshops, zoals wol vilten, een demo met de hond bij de schapen, een lezing over uilen, een presentatie over weidevogels, boogschieten en een kanotocht over de verlengde A4.

In de ochtend deed ik de voorbereidingen: de kudde moest verplaatst worden. Om 12.00 uur was ik klaar, het feest kon beginnen, de bezoekers zouden om 13.00 uur aankomen. Mijn vrouw en ik waren dan niet op de boerderij, maar “verstopt” bij de schapen, ergens in de polder. Ik had inmiddels behoorlijk trek gekregen en had dus nog een klein uurtje de tijd om wat te eten en te drinken, maar… verdorie, met de drukte en enige spanning had ik eten en drinken thuis laten staan. Ook geen tijd meer om ergens nog een winkel op te gaan zoeken, dan maar wachten tot 15.00 uur als we weer terug zijn op de boerderij zouden zijn…

Voor het zo ver was moesten onze 100 gasten nog wel het bruidspaar opzoeken. Er was een wandeling uitgezet door het prachtige natuurgebied van Midden-Delfland en halverwege ontmoette men het bruidspaar bij de schaapskudde.
Felicitaties in het weiland en vervolgens met 400 schapen, 2 honden en 100 bezoekers over de Woudweg op weg naar de boerderij. Een hele stoet! Fietsers en automobilisten keken hun ogen uit. Bij de boerderij aangekomen, werden de bezoekers verwend met koffie en gebak. Ik had inmiddels zo’n knorrende maag gekregen dat ik mij voorgenomen had om 2 stukken taart te gaan eten, want
1) ik had echt honger
2) ik ben maar één keer in mijn leven 40 jaar getrouwd dus….

Ik zet de schapen op een weiland bij de boerderij, sluit het hek en loop naar de boerderij als laatste. Daar aangekomen zie ik dat de laatste bezoekers net weglopen met een kop koffie (maar zonder taart?!). Ik meld mij bij de cateringjuffrouw en vraag om een “bakkie” en kijk uit naar het eerste stukje taart. Maar… geen taart… ik haal mijn schouders op en vraag: “Taartje?” “Allemaal op en ik heb te weinig, ik snap er niets van, want ik heb er echt 100 besteld,” was het antwoord van de cateringjuffrouw.

Ik kijk over het erf waar alle gasten zitten, even verdenk ik de “bootcampjongens” ervan dat ze dubbele porties genomen hebben. Mooie gasten, hoor, die bootcampers: een clubje waar ik donderdagavond altijd mee train, beetje lopen met een boomstam, autoband, af en toe een stukje varen en na afloop: altijd een kampvuur en wat te bikken.
Het zijn geen jongens voor een sportschool, gewoon lekker buiten, zitten aan een kampvuur, mannenpraat en als het kan, vreten ze een half varken op. Ik kijk ze van afstand even aan en ik steek 2 vingers op, met mijn ander hand wijs ik naar mijn mond. Ze schudden nee en beginnen te lachen.

Even later zie ik mensen opstaan en naar hun fietsen lopen en… ze fietsen weg. Vreemd, dacht ik, die zijn het snel zat. Ik kende ze niet, maar ik dacht: “Dat zijn kennissen van vrouw Karin en die moeten eerder weg.” Met zo’n grote groep weet je het nooit, de een komt pas laat en de ander moet vroeg weg. Later op de middag spraak ik met vrouw Karin er over.

“Nee hoor, dat waren niet mijn kennissen, ik dacht dat het collega herders van jou waren!” zei ze. We snapten er niets van! Bij het avondeten kregen we de uitleg van één van onze gasten. Hij vertelde: “Vanmiddag vroegen enkele mensen waarom er “40” op het gebak stond, onze gast antwoordde: “Nou, dat weten jullie toch, Lex en Karin zijn 40 jaar getrouwd!” De bezoekers stonden op, veegden hun mond af en zeiden: “Sorry, dan zitten we verkeerd” en zochten hun fiets op.
Bij navraag bleken het bezoekers van de Midden-Delflanddag te zijn. Een groot evenement, op diverse plaatsen in Midden Delfland worden er dan activiteiten georganiseerd wat duizenden mensen trekt. Deze mensen hadden een stoet met 400 schapen en veel “toeristen” voorbij zien komen en vonden het wel een leuk idee om aan te sluiten.

Enfin ’s avonds om 17.30 uur werd het warme buffet geopend en ik heb voor het eerst van mijn leven een bord na afloop he-le-maal schoongelikt!

We kijken terug op een mooi feest en als we straks 50 jaar getrouwd zijn dan vieren we het hopelijk wéér op de boerderij bij de schaapskudde, maar… niet op de “Midden-Delflanddag”!

Waf, woef (Hallo…)!

Ik neem het even over. Het is voor mij de eerste keer dat ik een blogverhaal schrijf. Tja, normaal doet mijn baas dat verhaaltjes schrijven over de schapen drijven. Vindt ie leuk, zegt hij dan. “Het verrijkt mijn leven…” Ik vind het wat wollig taalgebruik. Hij is nu doodmoe en ligt nu op de bank, ogen dicht en geen zin in het schrijven van een blogverhaal.
Mijn baas is schaapsherder en loopt twee tot drie keer per week met een grote kudde in Midden-Delfland. Nou ja… loopt? Hij is aanwezig daar in die polder, hij leunt wat op zijn herdersstaf, maakt een praatje met recreanten en als het echt spannend wordt met die schapen, als ze weglopen of plotseling een weg over willen steken, nou, ho maar, dan is hij niet thuis, dan moeten mijn moeder en ik het opknappen.

Oja, ik zal mij even voorstellen: Waf, grrrr, woefie (Ik ben….) Spyk, 1,5 jaar oud en ik ben een dochter van Kita. Mijn baas zegt dat ik een werkhond ben en dat ik moet werken voor mijn brokken. Nou vind ik tennisballen ophalen en achter eenden of ganzen aan hollen ook erg leuk, maar dat is geen werk, zegt de baas. Nee, ik moet hollen achter de schapen aan, dat is echt werk en dat vind ik ook best wel leuk.
Tennisballen ophalen noemt hij “spelen” en eenden jagen noemt hij: “foei” Ik ben pas 1,5 jaar oud. Ik doe net of ik dat “foei” nog niet begrijp, dus blijf ik voorlopig nog achter de eenden aan rennen.

Elke week ga ik met mijn moeder en baas mee naar de schapen, dat doe ik eigenlijk al heel mijn leven, want anders moet ik de hele dag alleen thuis blijven in de bench. Mijn baas zegt dan elke week: “Ga maar mee, dan kan je alvast een beetje wennen.”
Mijn moeder doet dan al het werk en ze loopt de poten uit haar kont, tjonge tjonge wat moet dat mens hard werken van de baas. Mijn baas blèrt dan wat van come by, of lie down, en moeders doet dat dan direct. En wat nog vreemder is, mijn baas blaast op een zwart dingetje, dan hoor ik opeens hele hoge tonen en dan sprint mijn moeder ineens weg. Baas praat tegen mij in het Nederlands en tegen mijn moeder in het Engels. Zodat we alle twee een andere kant op lopen.

Maar wij border collies zijn natuurlijk niet achterlijk, want als mijn baas “come by” roept dan zie ik 3 x achter elkaar, dat moeder Kita “linksom” gaat. Nou dat vind ik wel leuk, want dat liggen in het gras vind ik maar niets. Dus als moeders weer wegrent bij het commando “come by” ga ik lekker mee, ook als het commando in het Engels is.

Baas schudt dan zijn hoofd en heeft deze dag eigenlijk besloten dat het beter is om afzonderlijk met één hond tegelijk te werken.
Eigenlijk vind ik hem dan maar een eikel, want dat betekent vaak dat ik in de bench achter in de bus moet, of hij legt mij vast met een touw aan een boom en moeder Kita maar lekker rennen.

Maar vanmiddag was het precies andersom. Moeder Kita had vanochtend en paar uur gewerkt en werd nu vastgelegd aan een touw. Nu was ik aan de beurt! HELEMAAL ALLEEN mocht ik de schapen gaan halen, van gekkigheid sprintte ik alle kanten op. De lammetjes vonden het blijkbaar ook prachtig, want die sprongen alle kanten op. Eén lammetje vond het zo leuk! Hij sprong uit vreugde pardoes in de sloot.
Begint mijn baas ineens zielig te schreeuwen van “Foei, foei, ben je helemaal bedonde…” “Oké oké,” besluit ik, “Ik doe het wel ietsje rustiger, maar… Het is allemaal zo leuk en spannend, want het zijn meer dan 300 schapen en bij ons thuis hebben we een oefenlandje met 5 schaapjes, tja dit is we effe anders…” Enfin, de middag is snel ten einde, want als je eenmaal wat te doen hebt, als je aan het werk gezet wordt, tja, dan vliegt de tijd. Om 17.00 uur mag ik van de baas in de sloot springen om af te koelen en daarna hup…. De bench in, achter in de bus.

Vind ik ook zo iets raars van hem. ‘s Ochtends als we om 7.00 uur naar de schapen met de auto rijden dan mogen we ALTIJD voorin. Ik lig dan op de grond, naast het gaspedaal en Kita mag op de bijrijders stoel zitten, op een kleedje. “Dan kan ze lekker naar buiten kijken” zegt de baas dan.
Oja? En ik dan? Ik zie enkel twee laarzen met schapenstront eraan, lekker boeiend! Dit zou ik ook wel willen! Maar, denk ik, als ik later groot ben en moeder Kita zit in de huiskamer bij het vrouwtje bij de open haard, dan mag ik de plaats op de bijrijdersstoel innemen.

Nog iets ander raars van mijn baas: als vrouwtje mee moet rijden, nee niet naar de schapen, dat vindt vrouwtje niets, nee als we bijvoorbeeld naar het strand gaan, dan moet vrouwtje altijd op de bijrijdersstoel zitten. Dan moeten Kita en ik op de grond naar het gaspedaal kijken en dan hoor ik de baas tegen vrouwtje zeggen: “De honden liggen altijd op de grond” (kleedje heeft baas dan stiekem weggestopt voor vrouwtje). Vrouwtje zegt dan lachend: “Logisch dat de honden op de grond liggen, want ik ga niet op een vieze stoel zitten!” En dan hoor ik het baasje zeggen: “Tuurlijk, lieffie, weet ik toch…?”

De dag zit er op, we rijden naar huis. Kita en ik liggen uitgeteld in de bench. Thuisgekomen brengt baas ons naar de grote ren, en daar ligt veel stro. We kunnen daar lekker droog worden en we maken ons zelf schoon. ‘s Avonds mogen we met baas mee de kamer in. We slenteren dan achter hem aan, omdat we:
1. nooit mogen rennen in huis
2. nog steeds helemaal bekaf zijn van het vele werk bij de schapen, het is ons aan te zien.

De mensen zeggen wel eens “Ik ben hondsmoe”… Nou dat komt van mijn moeder en mij, wij zijn aan het einde van de dag zo ontzettend moe, dat we soms niet weten hoe we moeten gaan liggen.

Tja, ik vind het dan wel leuk om dicht bij de bank te gaan liggen, want daar ligt mijn baas dan wel eens op. Dan zegt baas tegen vrouwtje “Ik ga mijn werk voorbereiden voor morgen”, dat doet hij dan liggend… met ogen dicht… kan ie beter nadenken, zegt hij dan.
Enfin, baas ligt op de bank, daar heb je dan het eerste uur niets aan, beweegt niet, maar maakt wel een stom geluid, een beetje geluid wat de poes ook maakt… maar dan harder.

Ik lig dan naast de bank, maar ik weet niet hoe ik moet liggen, soms op mijn linkerzij, soms op mijn rechterzij, ik ben dan zoooooo moe, soms op mijn buik, ik weet het soms niet meer. O, o, wat ben ik moe, ik ben rusteloos joh en soms lig ik zelfs op mijn rug… en dan val ik toch lekker in slaap en dan droom ik van, tennisballen, ganzen, het zitten op de bijrijdersstoel en van schapen, heel veel schapen…

Vroeger op de middelbare school hadden we “A-jongens en B-jongens”. De A stond voor de talen en de B stond voor wiskunde. Ik vond wiskunde een leuk vak, was ook logisch, de stellingen stonden als een huis, dat waren geen aannames! Neem nou de stelling van Pythagoras, iedereen weet waar hij aan toe is, geen twijfel mogelijk! Ik ben nooit goed geweest in talen, ook niet in de Nederlandse taal. Begrijp het ook niet altijd, neem nou het volgende spreekwoord:
“Je weet nooit hoe een koe een haas vangt…”

Trijn heeft ons land vertegenwoordigd op het songfestival. Nu was ik in deze periode in het land der schapen (Schotland) dus ik heb niet alles kunnen volgen. Was ik in Nederland gebleven, dan had ik het ook niet gevolgd, maar goed, heel veel mensen vinden dit leuk, dus prima… In alle vroegte, voordat ik de Highlands inloop, lees ik dat Trijn het niet gered heeft en… er is veel commotie geweest om haar jurk. Trijn ging er voor! Ze wilde alles uit de kast halen en ze wilde laten zien wat ze in huis (jurk?) had.

Het werd een grote discussie. Veel mannen kregen plotseling interesse in het songfestival en gingen er echt even voor zitten. Veel dames spraken er schande over, dit kon echt niet… Zij winnen uiteindelijk de discussie. De heren zappen over naar het darten of voetbal en Trijntje… Trijn verschijnt in gesloten broekpak en zingt een liedje. Alle mannen afgehaakt, geen stemmen, Trijntje redt het niet.

Heel Nederland in rep en roer en nu slaat minister Jet Bussemaker toe: “Dit kan niet, dit mag nooit meer gebeuren!” Voorpaginanieuws in alle kranten. Bussemakers stelt acuut een wet in om vanaf 2016 verplicht het vak muziek terug te laten keren op alle basisscholen. Alle basisschoolhoofden die ik zie op de journaaluitzendingen zijn zeer lovend over de daadkracht van deze minister van onderwijs. Dat belooft wat over 10 jaar, dan gaan we het songfestival vast en zeker winnen!!!

Meer muziek in het basisonderwijs, mooi hoor, gaan ze dit op de woensdagmiddag doen? Of… worden er weer andere vakken uit geknikkerd?

Als oud gymleraar zit ik weer met kromme tenen, veel sportdocenten zijn verdwenen uit het onderwijs, bewegingsonderwijs heeft geen prioriteit meer, er is geen schoolzwemmen meer, 50 % van de kinderen is te dik. Ja, er is wel gymles van de juf, beetje paaltjesvoetbal en misschien ook nog wel trefbal, maar… een salto maken met de minitramp? Levensgevaarlijk, mag ook niet, de juffies zijn niet meer bevoegd om met toestellen te mogen werken, dus de minitramp en andere turntoestellen staan onder het stof in het berghok.

Tot zover deze inleiding, ik kom er op terug.

Het is voorjaar en dit keer loopt een knul van 17 mee met de kudde, leuk en bijzonder, want het zijn vaak de mensen boven de veertig, die met mij mee lopen. Zij maken daar eerder tijd voor vrij. Jongelui trekken meestal hun neus op voor een herder en zien er helemaal niets in. Maar deze jonge adolescent wel. Zijn naam is Walter, hij volgt middelbaar onderwijs.

In mijn ogen zijn er 4 soorten herders:

Herder 1… De overlever:
Dit is een herder die noodgedwongen met zijn kudde over de vlaktes loopt, de dieren zijn op zoek naar wat grassprietjes en de herder hoopt dat de dieren in leven blijven, zodat hij aan het einde van het jaar de dieren op de markt kan verkopen. Het is zijn enige vorm van inkomsten. Zonder dieren, geen bestaan, geen toekomst. Een situatie die eigenlijk niet voor komt in de westerse wereld.

Herder 2… De natuurmens:
Deze herder wil het liefst altijd in de natuur zijn, vaak alleen, weet alles van de natuur, van de plantjes, de bloemen, de dieren die er leven. De schapen zijn er nu eenmaal bij en de hond houdt ze een beetje bij elkaar.

Herder 3… De schapenmens:
Deze herder is helemaal gek van schapen, alle schapen hebben een naam gekregen, de herder praat ook met de schapen en elk schaap heeft volgens deze herder een eigen karakter. Het liefst slaapt en eet hij/ zij tussen de schapen.

Herder 4… De hondenmens:
Deze herder wil eigenlijk de hele dag bij zijn hond zijn, zijn/ haar hond wil het liefst werken met de schapen, dus samen (hond en herder) gaan ze op stap en nemen “en passant” ook nog een kudde schapen mee.

Het bovenstaande is wel erg zwart/wit. Natuurlijk zijn er overlappingen mogelijk.
Voor mijzelf valt herder 1 af, ik heb geen commerciële redenen gehad om herder te worden. Herder 2 spreekt mij erg aan, maar ik heb helaas te weinig kennis over de natuur, ik ben geen bioloog, maar wil wel graag buiten zijn.
Herder 3: toen ik 4 jaar geleden begon als herder wist ik amper het verschil tussen een schaap en een geit, ze zijn alle twee wit, poepen op dezelfde manier, dus…

Blijft over herder 4, ja, ik ga graag met m’n maatje/ maatjes op stap. De twee bordercollies betekenen veel voor me. Ik vind het steeds fascinerend om te zien dat deze borders altijd, onder alle omstandigheden willen werken voor mij. Ze zijn trouw, aanhankelijk, leergierig en altijd eerlijk.
Natuurlijk heb ik geen hekel aan schapen, maar ik zie de kudde meer als doel. De dieren moeten op pad en hebben als primaire taak: “gras eten” en ik zorg samen met m’n maatje(-s) dat dat gebeurt.

Ik heb geen innige band met de schapen…. Nu goed met eentje dan. Heb er wel meer over verteld. Het is nummer 39 een robuust, markant schaap. Het is de enige ram die bij de kudde loopt. Beetje een traumatisch verhaal… Nummer 39 werd geboren in december, in de sneeuw, buiten, geen goede start dus, moeders keek naar hem en zei: “Jij bent mijn kind niet”. Hij was ten dode opgeschreven, immers in de ijzige nacht heeft zo’n verstootten lammetje geen kans om te overleven.

James Bond (links) en Nummer 39 samen

Maart 2015 het is lammertijd. Vandaag heb ik een groep leidinggevenden die ik verschillende groepsprocessen moet laten ervaren. Omdat mijn eigen kudde niet beschikbaar is, heb ik 6 schapen te leen gekregen van een bevriende herder. De schapen zijn dus “ingevlogen”. Een nadeel: de schapen zijn geen mensen gewend, laat staan honden, ze zijn dus heel erg “vluchtig” (schapen zijn vluchtdieren) Ze staan nu in de polder, voor uw visualisering: het gebied is vandaag 8 voetbalvelden groot, elk veld omgeven door slootjes, dammetjes en hier en daar een hek.

Op één van de velden zet ik wat attributen neer: diverse pilonnen en een één meter hoge blauwe ton op de middenstip.
Dit veld wordt afgesloten met een groot houten hek. Voor het hek plaats ik een tafeltje met koffie, een klapbankje en … ik  zet een emmertje met biks op de grond. De groep komt aan wandelen, schraal zonnetje,

5 graden boven nul. De kragen zijn omhoog en de handen in de zakken. Allen hebben een HBO of universitaire opleiding en geven leiding in een heel groot bedrijf in de zorg (meer dan drieduizend werknemers verdeeld over het hele land).

De groep (beleidsbepalers, dus kantoormensen) heeft nog nooit met schapen gewerkt en weet dus totaal niet hoe deze dieren gaan reageren.
Doelstelling van deze dag: samenwerking, communiceren en lering trekken uit de “paralelprocessen”. Simpel gezegd: kijk naar leiderschapsstijl van herder en hond, hoe reageren de dieren hierop en vergelijk dit met eigen handelen op de werkvloer.

Deze leidinggevenden worden in hun werk geconfronteerd met bezuinigingen, ontslagen, reorganisaties, opheffen van afdelingen etc., kortom hun zorg en problematiek voor de komende jaren is zeer complex.

Goed, Nu aan de slag!

De groep krijgt beperkte informatie van mij:
– gebied ter grootte van 8 voetbalvelden
– een hond stamt af van de wolf
– en… een schaap is een vluchtdier.

De kudde is op dit moment niet te zien, de schapen houden zich schuil in de bosjes op veld 6 achteraan. Ik geeft het startsein en zeg: “Ga je gang, succes!” En wat gebeurt er?

Goed luisteren en kijken naar elkaar zijn aspecten die belicht worden.

Tot slot de laatste opdracht. De deelnemers lopen het veld op en nemen plaats op de zijlijnen van het veld, zo vormen zij min of meer een cirkel, de hond wordt afgelegd bij de pilon op de dam (dus een blokkade) en de groep krijgt de volgende opdracht: “Breng de schapen naar het midden van het veld en één schaap moet de blauwe ton aantikken.”
Ik besef heel goed dat deze opdracht met deze vluchtige schapen eigenlijk niet te doen is, maar “zaken die anders verlopen, het beoogde resultaat (targets) wordt niet gehaald en hoe om te gaan met teleurstellingen?” zijn ook belangrijke leeraspecten die deze ochtend aan bod komen.

En dan gebeurt er iets bijzonders, noem het maar een “godsgeschenk”, alle deelnemers staan verdeeld op de zijlijnen van het veld, maar deelnemer Peter Jan staat ergens ter hoogte de “penaltystip” in het veld (niet voldoende gecommuniceerd?).
De schapen kijken schichtig om zich heen naar al die mensen en hond aan de zijlijnen van het veld en…… lopen naar Jan Peter toe en blijven daar stilletjes staan. Jan Peter blijft doodstil staan en aait een schaap over zijn kop. Deelnemers zien met verbazing het tafereel en sommigen doen dat zelfs met open mond. In een flits SIS ik tegen de observator/coach die bij het hek is blijven staan: “PAK die emmer met biks en GEEF die emmer aan Jan Peter!!!!” De observator snapt er niets van, maar door mijn overtuigende en dwingende toon pakt hij de emmer en loopt rustig naar de penaltystip en geeft de emmer aan Jan Peter.

J.P. pakt de emmer aan en kijkt vragend naar mij. En ik schreeuw hem toe: “Rammelen met die emmer en loop rustig naar de blauwe ton!” J.P. volgt de opdracht op en loopt rustig naar het midden van het veld en…. de schapen volgen gedwee (voor de studenten psychologie: de wet van Pavlov = klassieke conditionering).
J.P. rammelt zich een ongeluk en de grijns op zijn gezicht wordt groter en groter. J.P. zet de emmer met biks op de blauwe ton en alle zes de schapen staan tegen ton te schuren om maar bij de emmer te komen. Er gaat een applaus op en een deelneemster pinkt zelfs een traantje weg!

Ik roep de groep bij elkaar en bij het hek vieren we in euforie het succes. We wandelen terug naar de thuisbasis en niemand raakt uitgepraat. De lunch smaakt prima na zo’n ochtend in de kou. En dan begint de evaluatie, samen met de coach/observator nemen we de ochtend door en tot slot mag ik afsluiten. Ik eindig met de mededeling: “Soms is de problematiek zo groot, maar ligt de oplossing zo dichtbij!” Iedereen kijkt mij vragend aan.

“Hoe bedoel je?” “Wel het zit zo: niemand had verwacht dat de schapen bij de blauwe ton zouden kunnen komen, maar DE oplossing van het probleem, daar zijn jullie wel 8 keer langs gelopen deze ochtend, iedereen heeft die emmer gezien, maar niemand heeft gevraagd, waar die emmer voor was?!” Met een glimlach neem ik afscheid van de groep en wens hen sterkte met het oplossen van de complexe problemen voor het komende jaar.

Ik loop met de hond naar de kudde en denk aan deze gepassioneerde mensen: “Wat een klus, wat een verantwoording… Ga er maar aan staan, want er is altijd kritiek, maar… misschien is de oplossing wel dichterbij dan men denkt…”

foto: Jeannemieke Hectors

Over enkele weken is het dan zover, het eco-aquaduct wordt op zaterdag 13 juni officieel geopend. Verwacht aantal bezoekers: 3500! Het is geconstrueerd over de verlengde A4, die dwars door het natuurgebied van Midden-Delfland loopt.
Aan het einde van 2015 zullen de eerste auto’s over deze nieuwe snelweg rijden. De verlengde A4… door velen geliefd… met name het bedrijfsleven. Maar ook door velen verafschuwd… o.a. door milieu- en natuurverenigingen.

Meer dan 40 jaar is er verzet geweest tegen de aanleg van de verlengde A4. En niet zonder succes. De A4 is nu niet te zien, de weg is in Midden Delfland 7 meter verdiept aangelegd en vlak voor Schiedam duikt deze weg een tunnel in, gaat onder de stad door en sluit aan bij de Beneluxtunnel.