Tja… ook herders zijn soms getrouwd, waar ze de tijd vandaan halen? Ik weet het niet. Dagen zijn de herders onderweg met hun kudde en ‘s nachts..? “Zij lagen bij nacht in het veld” is een bekend liedje dat in de winter veel gezongen wordt. Het veld is nou niet de meest aantrekkelijke romantische plaats voor de jonge deernes, dus een herder was vaak niet de eerste keuze. Voor deze blogschrijver verliep het anders.
Ik ben eerst getrouwd en pas veel later ben ik herder geworden (kwestie van goed plannen). Ik ben ruim 40 jaar getrouwd met een prachtige vrouw. Vandaag de dag is 40 jaar een hele tijd, want ik heb begrepen dat één op drie huwelijken vroegtijdig strandt. 40 jaar! Dus tijd voor een feestje.
Zaaltje huren? Biertje, wijntje en “stukkies” doen, is niet helemaal ons ding, dus zochten we naar een alternatief waar wij ons wel prettig bij voelden. Een feestje op de boerderij, op 20 juni, bij de schaapskudde, waarbij onze gasten de keuze konden maken uit diverse workshops, zoals wol vilten, een demo met de hond bij de schapen, een lezing over uilen, een presentatie over weidevogels, boogschieten en een kanotocht over de verlengde A4.
In de ochtend deed ik de voorbereidingen: de kudde moest verplaatst worden. Om 12.00 uur was ik klaar, het feest kon beginnen, de bezoekers zouden om 13.00 uur aankomen. Mijn vrouw en ik waren dan niet op de boerderij, maar “verstopt” bij de schapen, ergens in de polder. Ik had inmiddels behoorlijk trek gekregen en had dus nog een klein uurtje de tijd om wat te eten en te drinken, maar… verdorie, met de drukte en enige spanning had ik eten en drinken thuis laten staan. Ook geen tijd meer om ergens nog een winkel op te gaan zoeken, dan maar wachten tot 15.00 uur als we weer terug zijn op de boerderij zouden zijn…
Voor het zo ver was moesten onze 100 gasten nog wel het bruidspaar opzoeken. Er was een wandeling uitgezet door het prachtige natuurgebied van Midden-Delfland en halverwege ontmoette men het bruidspaar bij de schaapskudde.
Felicitaties in het weiland en vervolgens met 400 schapen, 2 honden en 100 bezoekers over de Woudweg op weg naar de boerderij. Een hele stoet! Fietsers en automobilisten keken hun ogen uit. Bij de boerderij aangekomen, werden de bezoekers verwend met koffie en gebak. Ik had inmiddels zo’n knorrende maag gekregen dat ik mij voorgenomen had om 2 stukken taart te gaan eten, want
1) ik had echt honger
2) ik ben maar één keer in mijn leven 40 jaar getrouwd dus….
Ik zet de schapen op een weiland bij de boerderij, sluit het hek en loop naar de boerderij als laatste. Daar aangekomen zie ik dat de laatste bezoekers net weglopen met een kop koffie (maar zonder taart?!). Ik meld mij bij de cateringjuffrouw en vraag om een “bakkie” en kijk uit naar het eerste stukje taart. Maar… geen taart… ik haal mijn schouders op en vraag: “Taartje?” “Allemaal op en ik heb te weinig, ik snap er niets van, want ik heb er echt 100 besteld,” was het antwoord van de cateringjuffrouw.
Ik kijk over het erf waar alle gasten zitten, even verdenk ik de “bootcampjongens” ervan dat ze dubbele porties genomen hebben. Mooie gasten, hoor, die bootcampers: een clubje waar ik donderdagavond altijd mee train, beetje lopen met een boomstam, autoband, af en toe een stukje varen en na afloop: altijd een kampvuur en wat te bikken.
Het zijn geen jongens voor een sportschool, gewoon lekker buiten, zitten aan een kampvuur, mannenpraat en als het kan, vreten ze een half varken op. Ik kijk ze van afstand even aan en ik steek 2 vingers op, met mijn ander hand wijs ik naar mijn mond. Ze schudden nee en beginnen te lachen.
Even later zie ik mensen opstaan en naar hun fietsen lopen en… ze fietsen weg. Vreemd, dacht ik, die zijn het snel zat. Ik kende ze niet, maar ik dacht: “Dat zijn kennissen van vrouw Karin en die moeten eerder weg.” Met zo’n grote groep weet je het nooit, de een komt pas laat en de ander moet vroeg weg. Later op de middag spraak ik met vrouw Karin er over.
“Nee hoor, dat waren niet mijn kennissen, ik dacht dat het collega herders van jou waren!” zei ze. We snapten er niets van! Bij het avondeten kregen we de uitleg van één van onze gasten. Hij vertelde: “Vanmiddag vroegen enkele mensen waarom er “40” op het gebak stond, onze gast antwoordde: “Nou, dat weten jullie toch, Lex en Karin zijn 40 jaar getrouwd!” De bezoekers stonden op, veegden hun mond af en zeiden: “Sorry, dan zitten we verkeerd” en zochten hun fiets op.
Bij navraag bleken het bezoekers van de Midden-Delflanddag te zijn. Een groot evenement, op diverse plaatsen in Midden Delfland worden er dan activiteiten georganiseerd wat duizenden mensen trekt. Deze mensen hadden een stoet met 400 schapen en veel “toeristen” voorbij zien komen en vonden het wel een leuk idee om aan te sluiten.
Enfin ’s avonds om 17.30 uur werd het warme buffet geopend en ik heb voor het eerst van mijn leven een bord na afloop he-le-maal schoongelikt!
We kijken terug op een mooi feest en als we straks 50 jaar getrouwd zijn dan vieren we het hopelijk wéér op de boerderij bij de schaapskudde, maar… niet op de “Midden-Delflanddag”!
