dit jaar worden er twee wandelweken georganiseerd.
28 april t/m 4 mei.
13 okt. t/m 19 okt.
Gewoon buiten, is buitengewoon.
dit jaar worden er twee wandelweken georganiseerd.
28 april t/m 4 mei.
13 okt. t/m 19 okt.
Je hebt vrienden en kennissen. Wanneer is iemand echt je vriend?
Een vriend is iemand die voor je klaar staat, die je helpt, waar jij je verhaal bij kwijt kunt, iemand die naar je luistert. Een vriend laat ook van tijd tot merken dat JIJ belangrijk bent, dat JIJ er mag zijn zoals je bent.
Dat geldt voor mensen. Niet echt voor dieren, toch? Of….?
Het is een rustige doordeweekse dag. Ik rij met mijn bus in de ochtend over de Zouteveensweg naar de kudde. De Zouteveensweg is een prachtige weg kronkelend door het polderlandschap van Midden-Delfland. Op het moment dat ik de Vroonweerse weg (een wandel-/fietspad) passeer, kijk ik heel snel even naar links.
Rood/wit paaltje
Ik zie een rood/wit paaltje in het midden van het fietspad staan. Ik rem en kijk over mijn schouder of dit inderdaad waar is. Nu zijn rood/witte paaltjes aan het begin van het fietspad een normaal beeld in de polder, maar dit keer niet. Zie het blogverhaal “de paarse krokodil” (over de weggehaalde rood/witte paaltjes aan het begin en aan het einde van het lange fietspad).
Ik parkeer mijn auto, haal mijn honden eruit en we gaan op verkenning. En ja hoor, een nieuw (oud?) paaltje in het midden van het fietspad. Zouden de ambtenaren mijn blogverhaal gelezen hebben? Of is dit puur toeval?
Ik loop het fietspad verder af want ik ben wel erg benieuwd of dat ene rood-witte paaltje halverwege er nog is. Ik zie niets meer staan. “Dan zal het wel naar beneden geklapt zijn,” denk ik. Ik ga op onderzoek uit!
Aangekomen bij de plaats waar dit nieuwe paaltje neergezet was, zie ik helemaal niets meer. Alleen een vers stuk asfalt op de plaats waar dat paaltje gestaan heeft. Glimlachend loop ik weer terug naar mijn auto. Zou het echt komen door mijn blogverhaal??
Mijn glimlach verandert in een boos fronsend hoofd, want “wat kost dit herstel allemaal wel niet? Duizenden euro’s? Allemaal weggegooid geld! Als men even nagedacht had… Belachelijk dat dit kan gebeuren en niemand die er iets van zegt, niemand die ter verantwoording geroepen wordt. Dit verkwanselde geld had men beter kunnen gebruiken. Bijvoorbeeld aan een donatie aan de schaapskudde, zodat de schapen weer een winter te eten hebben.”
Ik kan er niets aan veranderen, ik heb er geen grip op, op deze nutteloze verspilling van gemeenschapsgeld. Ik laat het nu maar achter me en ga met de honden de kudde ophalen.
Televisie
We, de honden en ik, hebben vervolgens een prachtige dag gehad. Er was weinig volk in de polder, maar dat is ook wel eens lekker. Meer aandacht voor de honden en ik heb wat extra met ze geoefend. Af en toe train ik nu met twee honden tegelijk. Kita met de gebruikelijke Engelse commando’s en Spyk begeleid ik met commando’s in het Nederlands, zodat beide honden aan hun trekken komen. Oja, er kwam ook nog even een tv-ploeg langs voor een preview voor de lammetjesdag. Dit zou in de avond uitgezonden worden.
Aan het eind van de dag rijden we moe maar voldaan naar huis. De honden zijn schoon en droog gebleven en mogen ‘s avonds voor de gezelligheid de huiskamer in. De houtkachel is aan en de honden liggen uitgepierd voor de kachel. “Ik heb geen kind aan ze!”
Rond 22.00 uur zap ik even naar de regionale tv zender. En… ja hoor, ik zie de boerderij en boer Aad vertelt het verhaal van de lammetjes en alles wat erbij komt kijken. Beide honden horen het gemekker van de lammetjes en ze spitsen hun oren en kijken schuin omhoog naar de tv. Aan het einde van de uitzending zou ik zelf ook nog even in beeld komen om de lammetjesdag op 17 april (tweede Paasdag) aan te kondigen, want we hebben meer dan 250 lammetjes te laten zien.
Ik verschijn in beeld. Zodra ik begin te praten, schiet Spyk, mijn jongste hond, overeind en gaat zitten. Ze draait haar kop een beetje om mijn stem nog beter te horen. Na 3 zinnen loopt Spyk naar het tv-meubel. Ze zet haar voorpoten op het meubel en staat nu voor de tv. Ik stoot mijn vrouw zachtjes aan, die naast mij op de bank een boek leest. We kijken alle twee zonder iets te zeggen naar Spyk voor de tv.
De staart van Spyk gaat heen en weer van blijdschap. Aan het einde van de opname verhef ik mijn stem en enthousiast schreeuw ik de kijkers toe: “Allemaal komen Tweede Paasdag!” En op dat moment…….begint Spyk de tv te likken!
Kijk, dat is nu echte VRIENDSCHAP.
Kent u de Vroonweerseweg? Dat is een prachtige weg, eigenlijke een weggetje, het begint ergens bij Holy en eindigt bij de Woudweg vlak voor het viaduct over de nieuwe verlengde A4.
Het is een weggetje van een paar km lang. Halverwege kruist dit weggetje de drukke Breeweg. De Breeweg was vroeger de sluiproute van Vlaardingen naar Schipluiden en vice versa.
De Vroonweerseweg is een kronkelend asfaltweggetje dwars door het mooie recreatiegebied van Midden-Delfland. Ik loop er heel vaak met de kudde overheen, als ik de opdracht krijg om het gebied van Holy te gaan begrazen.
Het is eigenlijk de enige toegangsweg voor de kudde. Ja, natuurlijk, ik kan ook over de Woudweg naar Holly toe, maar dat is een weg waar regelmatig auto’s, vrachtwagens en tractoren overheen rijden. En tja… zo’n kudde, met al die grazende dieren, die regelmatig wat gras uit de berm wil eten, dat houdt wel op.
Soms vind ik dat wel eens leuk, zeker als de kudde groot is: 400 dieren achter elkaar over de Woudweg. Maar voordat de automobilisten met korte lontjes beginnen te stuiteren, te toeteren of uit hun oren beginnen te roken, steek ik met een brede glimlach mijn duim in de hoogte en maak ik met lichaamstaal duidelijk dat het maar “eventjes” duurt. De adrenalinewaarde van de bestuurder zakt dan meestal wel en gelaten blijft men in een sukkeldrafje achter de kudde aan rijden. Regelmatig zie ik dan daarna dat de automobilist dan maar zijn telefoon pakt en een filmpje of foto maakt van de voortschrijdende kudde. Leuk! Zorg ik er toch maar voor dat ze nog een mooie dag hebben.
Maar, ik moet het niet te gek maken, ik neem dus praktisch altijd de Vroonweerseweg, want dat is namelijk een wandel-/fietspad.
Rood-witte paal
Zo’n asfalt wandel-/fietspad is vaak goed herkenbaar want aan het begin en aan het einde van zo’n pad staat dan een rood/wit paaltje in het wegdek. Deze paaltjes voorkomen dus dat deze paden bereden worden door auto’s.
De wandelaars en fietsers herkennen deze paaltjes direct en weten dat ze op deze paden veilig zijn voor het snelle verkeer, wat hier niet kan en mag komen.
Tot zover niets aan de hand, maar… wat is nu aan de hand? Ergens op een gemeentehuis, of een provinciehuis zit ergens op de 4de verdieping een werkgroep, bestaande uit 4 tot 6 ambtenaren. De werkgroep bepaalt de verkeersveiligheid in het recreatiegebied van Midden-Delfland. De heer Bakema en de heer Veenstra hebben de verantwoording voor de rood/witte paaltjes in dit gebied. Een belangrijke taak, want de veiligheid staat voorop!
Maar nu heeft deze afdeling, zoals zo vele afdelingen, de opdracht gekregen om te bezuinigingen. Zo ook deze twee collega’s. De kosten voor het plaatsen en onderhouden van deze paaltjes lopen in de duizenden euro’s. Bakema en Veenstra hebben het geweldige idee gekregen om 50 % te gaan bezuinigen op de paaltjes. Wat is het plan? De paaltjes die aan het begin én aan het einde van de weg staan, worden weggehaald en slecht één paal wordt geplaatst precies in het midden van de lange weg. Dit is dus inderdaad een bezuiniging van 50 %. Tot zover alleen maar hulde voor dit initiatief.
Praktijk
Elke automobilist die aan het begin van een weg een rood-witte paal ziet staan denkt: “Hé, een rood-witte paal: hier kan/mag ik niet in. Laat ik maar door rijden.”
Maar nu is bij het begin van de weg de rood-witte paal weggehaald. De automobilist ziet geen paal, ziet wel een asfaltweggetje en denkt: “Leuk, een weggetje door de polder. Laat ik die eens nemen.”
Na verloop van tijd, komt de automobilist op dat weggetje een rood-witte paal tegen en denkt: “Holy schapenkeutels, dat is ook levensgevaarlijk. Wie zet hier nu midden op een weg een rood-witte paal neer?” Hij remt gelukkig net op tijd. Staat stil en overziet de situatie.
Hij denkt: “Achteruit de hele weg terugrijden is te link, de polderweg is te smal. Omdraaien en door het weiland? Is te link. Het gras is vaak drassig, kans op een vastloper!”
Er is maar één oplossing… De automobilist schat de situatie nog eens in. Zet de versnelling in zijn één en geeft gas, rakelings langs het paaltje, twee wielen een beetje over de grasrand en… vervolgt zijn weg. Nu maar hopen dat er aan het einde van de polderweg niet nog eens een rood/wit paaltje staat. Met samengeknepen billen rijdt hij de Vroonweerseweg verder af en komt uit bij de Woudweg.
Gelukkig! Geen paaltje en hij denkt: “Ze zijn zeker aan het bezuinigen?”
Bewijs
Nu denkt u misschien dat dit weer een verhaaltje is?
Nee, het is echt waar. Ik loop er nu meer dan 2 maanden regelmatig langs. Ik snap het niet. De hond snapt het niet en de schapen snappen het ook niet. Ik heb wat belletjes gepleegd en uiteindelijk krijg ik een woordvoerster van de heer Bakema en Veenstra te spreken. Het heeft inderdaad waarschijnlijk met bezuinigingen te maken. Ik heb nog enkele kritische vragen gesteld maar mevrouw lachte (schaapachtig) en gaf aan dat dit voor een eenvoudige herder een moeilijke materie is en dat er echt goed is over nagedacht.
Ik loop maar weer verder met mijn kudde, langs het bewuste paaltje. Ach… de schapen vinden het nu wel prima zo, nu kunnen af en toe hun rug schuren aan dat paaltje. Maar mijn hond heeft er niets aan, want het is een teefje, dus ze plast er niet tegen. En ik… Ik denk er het mijne van: “Bezuinigingen?……misschien, of zou het toch met die paarse krokodil te maken hebben?”
er is veel interesse voor de schildersweken in 2019
de week in juli is reeds volgeboekt. Voor de schildersweek in aug van 11 aug. t/m 18 augustus zijn nog enkele plaatsen vrij.
Ook dit jaar organiseren wij weer lammetjesdag. Op 22 april 2019 2de paasdag hopen wij weer vele bezoekers te mogen ontmoeten. meer info volgt spoedig.
locatie: Adrianushoevbe, Woudweg 26 Schiedam
indien mogelijk, kom op de fiets.
Woensdagmiddag 12 april om 14.30 uur vertel ik verhalen van de herder en zijn kudde. Ik doe dit bij de bibliotheek van Den Hoorn. Natuurlijk neem ik mijn honden Spyk en Kita mee. En…. ik ga ze ook aan het werk zetten…in de bibliotheek! Alle basisschoolkinderen zijn welkom en de toegang is gratis.
De wandelweek in de Morvan van zondag 30 april t/m zaterdag 6 mei 2017 gaat definitief door. er zijn nog enkele plaatsen beschikbaar.
Voor meer info: http://www.wandelenindemorvan.nl
Op zaterdag 4 hebben we meer dan 700 deelnemers mogen inschrijven bij de Breejedurpwandeling. De inschrijving was bij Voorberg Schoenen in ‘s-Gravenzande. Er was koffie en een koek en er kon gekozen worden worden voor 10, 20 of 25 km. Halverwege was er een leuke stop met erwtensoep. Het was lekker weer om te wandelen. Na afloop enkel maar blijde gezichten. Zeker ook bij de familie Moor uit Naaldwijk. Dit echtpaar won de wandelvakantieweek in de Morvan. Er zijn nog enkele plaatsen beschikbaar voor de meiweek. Interesse? kijk dan op www.wandelenindemorvan.nl Maar misschien wel het mooiste van deze dag was, dat we een mooi sponsorbedrag konden overmaken naar Avavieren. Deze stichting maakt zich sterk voor vakantiehuizen in Hoek van Holland voor gehandicapte kinderen.
Je weet, ik heb twee border collies: Kita en haar dochter Spyk. Ik was net voor oud en nieuw in Frankrijk bij mijn vriend Christophe en zijn vrouw Isabelle. Ik wandelde met de honden in een bos, dat we niet kenden.
Het meest verschrikkelijke gebeurde: Spyk kwam niet terug. Of ze nu een spoor had gevonden, met iemand was mee gegaan of dat het meest verschrikkelijke was gebeurd… Feit was dat ik jagers had horen schieten en Spyk niet terug kwam. De dagen er op zochten we, floten we, riepen we… Geen Spyk.
We reisden door naar de Morvan met een zeer zwaar gemoed…
Starend in het haardvuur dwalen mijn gedachten af naar Spyk. Spyk mijn maatje, border collie met gebruiksaanwijzing. Dagenlang hebben we gezocht, maar we moesten dus vertrekken zonder haar…
Plotseling gaat dan mijn telefoon. Ik neem op en ik krijg een geëmotioneerde vrouwenstem te horen. Het is Isabelle, de vrouw van Christophe: “Lex, nous avons trouvé Spykie, elle est ici!!!”
Ik kan haar haast niet geloven, Spyk is gevonden!
Echt?
Ik vraag het haar nog een keer. Ik banjer heen en weer door de kamer en met horten en stoten hoor ik het hele verhaal aan.
Een mevrouw had in het grote bos een hondje gezien zonder baas en heeft toen besloten om het maar mee naar huis te nemen. Ze heeft het hondje vertroeteld en ze had het gevoel dat het hondje heel gelukkig was bij dit nieuwe baasje. Totdat ze een Animal Alert kreeg over een vermiste hond. Ze had toen maar besloten om Spyk toch maar bij Christophe en Isabelle te brengen.
De schoonvader van Christophe heeft op de terugweg naar de Morvan Spyk meegenomen en bij ons afgezet, maar voordat het zover was, mocht Spyk nog een nachtje bij de familie blijven. De Franse familie is helemaal gek op Spyk. Spyk is overladen met hondenkoekjes, Spyk mocht op de bank liggen en ‘s avonds mocht Spyk zelfs op het voeteneinde van het bed liggen! Dus… tja, een beetje verpest is Spyk nu wel.
Maar dat is allemaal niet zo belangrijk. Dat wordt wel “recht getrokken”! Het belangrijkste is dat ik Spykie weer bij mij heb. En de herders kunnen dan wel zeggen: “Doe weg joh, dat beest, daar heb je niets aan.” Nee, dat doe ik niet. Ik volg mijn hart, niet mijn verstand.
Ik heb de juiste beslissing genomen!
Spyk dus. Een bordercollie met tja, hoe zal ik het noemen? Gebruiksaanwijzing? Ze wil maar al te graag, ze wil ècht voor me werken. Ze is alleen gek op alles: grassprieten, vogels, muizen… Iedere andere herder zou haar “afschaffen”. Ik niet. Ik heb me aangepast en het gaat supergoed.
Het vreemde grote bos
Vlak voor oud en nieuw liep ik met Spyk in een eindeloos bos ergens 40 km onder Parijs. Nee, niet in de Morvan, want dat is voor ons bekend. Spyk en ik waren in dit bos nog nooit geweest. Spyk rent door de bossen… Ik hoor in de verte geweer knallen… “Jagers” denk ik! Ik zie Spyk nergens… ik roep… ik fluit… ik roep nog een keer, ik fluit nu minuten lang… ik begin te SCHREEUWEN…“Spykie…. Spyyyyyyykie!!!”
Weg?
Ik zoek, fluit, schreeuw…. Een hele dag lang… “SPYK, KOM DAN! … ETEN!!”
De volgende dag zie ik Spyk niet, de dag erop ook niet, na vijf dagen heb ik Spyk nog steeds niet gezien….
Het is de dag voor oud en nieuw. Ik ben in het huis van mijn Franse vriend Christophe, waar ik enkele dagen te gast bent. Zijn familieleden komen binnen met tassen en koffers. Zij zullen oud en nieuw bij Christophe vieren en blijven ook overnachten.
De stemming is uitbundig maar slaat om als men op de hoogte gebracht wordt over de vermissing van Spyk. Ik ken de familie goed, we hebben heel regelmatig contact. De familieleden leven met ons mee, want zij kennen Spyk ook goed.
Afscheid
Aan het eind van de middag nemen we bedrukt afscheid, want ik voel wel aan (en zo hebben we ook afgesproken) dat er nu geen plaats voor ons is. We stappen in de auto en gaan verder naar de Morvan, onze tweede vakantiebestemming.
Kita ligt aan de voeten van mijn vrouw. We hebben Spyk niet meer gevonden. We hebben de vermissing gemeld bij twee dierenartsen, de politie is op de hoogte, de boswachter en zelfs de burgemeester is ingeschakeld.
Christophe heeft posters gemaakt van Spyk en gaat deze morgen ophangen bij de diverse ingangen van het grote bos. Verder is er een app van Animal Alert/ vermissing huisdieren verstuurd. Wat hadden we nog meer kunnen doen? We spreken af dat Christophe elke dag de dierenartsen benadert en zodra hij nieuws heeft, zal hij ons bellen.
Morvan
Onze autorit duurt ruim drie uur. Het is een stille, lange, zware rit. Ieder in zijn/haar eigen gedachten. Aankomend in de Morvan worden we hartelijk ontvangen door onze zoon, schoondochter en… ons kleinkind. Dat zijn natuurlijk mooie momenten en er is afleiding, maar toch na het avondeten volg ik niet meer het familiegesprek.
Mijn gedachten dwalen af naar Spyk. Zal ik haar ooit nog eens zien? Wat is er gebeurd? De jagers? Dwaalt ze nog steeds door het bos? Of is ze door iemand meegenomen? Ze is wel een “allemansvriendje”…
Ik tuur in de vlammen van het houtvuur…