Een bewoner die aan de rand van Schiedam woont, uitkijkend op onze prachtige polder, mailde mij deze week een foto van de kudde. Inmiddels heb ik meer dan 1000 foto’s van vele bezoekers ontvangen. Gewoon leuk! Maar bij deze speciale foto dacht ik: “Misschien een aanleiding voor een blogverhaal?”
Na de gebeurtenissen in Parijs worden de tv-avonden gevuld met standpunten en vooral de contrasten, het onbegrip voor elkaar, de intolerantie. Diverse scholen/docenten durven de problematiek en de gebeurtenissen in Parijs zelfs niet meer ter discussie te stellen omdat men “eigen schuld” te horen krijgt. Het begrip verdraagzaamheid is niet meer aan de orde.
Ik zie vooralsnog geen oplossing voor dit wereldprobleem, maar mijn moeder zei vroeger altijd: “Verbeter de wereld, maar begin bij jezelf.”
Toen ik 4 jaar geleden begon als herder in de polder, zag ik tientallen hondenbezitters dagelijks hun hond uitlaten op het zandlichaam van de verlengde A4. Pal naast onze boerderij. Het was een Eldorado voor alle honden: geen verkeer, geen opruimplicht en enkel gelijkgestemden.
Na een jaar werd dit zandlichaam afgesloten voor de hondeneigenaren. De aannemer ging met groot materieel aan de slag en begon aan de aanleg van de A4. De grote prachtige zandbak voor alle honden was verleden tijd. Het gevolg hiervan was dat alle hondeneigenaren de polder in gingen om daar hun honden uit te laten, maar… daar liep ik ook met 400 schapen.
Het eerste jaar leverde dat soms een kleine confrontatie op. De hondeneigenaren moesten ineens hun hond aanlijnen, er lagen hier en daar wat schapenkeutels (zijn veel honden gek op) en ik als aankomend herder was toen als de dood dat er een loslopende hond mijn kudde in zou vliegen. Wat ik in deze tijd wel geleerd heb is dat in gesprek gaan met elkaar praktisch altijd beter is dan keihard mijn standpunt verkondigen en kenbaar maken dat IK mijn werk doe en dat ZIJ zich maar aan moeten passen.
Slechts een enkele keer heb ik meegemaakt dat een hondenbezitter weigerde om zijn hond aan te lijnen en schreeuwde dat ik maar moest oprotten met mijn k*tschapen.
Ach, hoe gaat het nu 3 jaar verder? We komen elkaar dagelijks tegen, soms op grote afstand en dan zwaaien we enkel naar elkaar. En andere keren passeren we elkaar op de voet- of fietspaden, we groeten elkaar en maken af en toe een praatje, het is altijd gezellig.
Ik bedank dan de hondenbezitters altijd voor het aanlijnen en de reacties zijn altijd: “Maar natuurlijk, dat is toch normaal?!”
De verlengde A4 is 40 jaar lang tegengehouden, en nu ligt hij daar bijna klaar…
En wij: hondenbezitters, recreanten en herder met schaapskudde? Wij delen de polder en genieten ieder op zijn of haar eigen manier van de prachtige natuur hier in Midden Delfland. Verdraagzaamheid in de polder, gelukkig het is er nog.
Maar de dieren in de polder? Hoe zit het daar dan mee? De reiger, de valk, de buizerd, de snoek? Zij doden enkel om te overleven, niet voor hun geloofsovertuiging. Er zijn vele diersoorten in de polder, ook zij delen met elkaar de polder, elk diersoort gaat zijn eigen weg, ze leven naast en met elkaar… En soms? Soms zie je ook verdraagzaamheid:
Bovenstaande foto van de heer C. Meeder (dank hiervoor) geeft een prachtig beeld van verdraagzaamheid.
