Tuinder

Wat ik begreep, is dat alle partijen er een dag mee bezig zijn geweest. Uiteindelijk zijn de schapen tijdelijk geparkeerd bij het NAM-terrein en men is verder op zoek gegaan naar de eigenaar van de schapen. De schapen genoten van hun vrijheid en weigerden dus ook maar enige informatie te geven over hun eigenaar.

Ik begrijp wel een beetje waarom de vraag over de schapen aan mij gesteld wordt. In mei schreef ik op mijn blog dat een bevriende herder een stukje land heeft gehuurd bij een tuinder bij mij vlak in de buurt. We hebben afgesproken dat ik een beetje toezicht houd en dat ik dan ook van tijd tot tijd daar mag trainen met mijn jonge hond Spyk.

Ik ken Tuinder al vele jaren, hij is van mijn leeftijd en we komen elkaar regelmatig tegen. Niet enkel in “de Ma”, ons woongebied, maar ook regelmatig bij de fietsclub. Tuinder is een fanatieke wielrenner en we hebben van tijd tot tijd een praatje over onze hobby.
Als ik met Spyk aan het trainen ben, kijk ik vanaf het afgelegen schapenveldje, dat achter het warenhuis ligt, zo de kas in. En af en toe zie ik Tuinder dan in de kas. We steken dan, onze “klauw” op, ten teken van groet.

Tuinder wilde 3 jaar geleden zijn tuin verkopen. Hij had zijn hele leven keihard gewerkt en was er nu wel een beetje klaar mee. “Mijn tuin is mijn pensioen,” zei hij toen tegen mij. “Ik heb een mooie deal gemaakt, nu krijg ik meer tijd voor het fietsen, misschien een campertje, gewoon… leuke dingen doen.” “Super, man, gefeliciteerd Tuinder!” zei ik toen. Helaas op het laatste moment ging de deal niet door: de potentiële koper kreeg het niet rond met zijn bank…

Noodgedwongen moest Tuinder weer verder en gooide de tuin weer vol met groenten. Een half jaar geleden sprak ik hem weer. “Ik kan het niet meer opbrengen, ik ga de tuin maar verhuren en probeer er een baantje bij te nemen voor 20 of 30 uur.” zei hij, want “De tuin is mijn pensioen en als niemand hem wil kopen,…. Tja… ik moet toch wat?” En zo geschiedde.

De tuin wordt verhuurd, ik zie het allemaal gebeuren, kijkend over de ruggen van de schapen, zie ik dat de nieuwe huurder aanpassingen in de kas doet en er een andere teelt in gooit. En Tuider? Tja, Tuinder zoekt, piekert en gaat dan toch maar aan de slag in een hele andere branche.

Het is eind juli en ik krijg laat in de avond op mijn vakantieadres in Frankrijk een app van een vriend binnen… We zitten aan het kampvuur.
Mijn mond valt open, ik loop weg en zoek de stilte… en lees nogmaals de app…

“Tuinder is overleden”

De vakantieweken die volgen doen mij regelmatig denken aan deze app.

Inmiddels ben ik weer op het weilandje achter de kassen, om te trainen met Spyk bij de schapen.

“Het leven gaat door…”

De schapen gaan gewoon weer door met gras eten, Spyk reageert weer te enthousiast en ik corrigeer haar gewoon weer. “Zo gaat het leven gewoon weer door…” zoals men vaak zegt.

En als ik over de ruggen van de schapen de kas in kijk, zal de kas volstaan met nieuwe groentes… Maar voor mij is de kas leeg… Tuinder is er niet meer, nooit meer een “opgestoken klauw”… geen campertje, geen leuke lange fietstochten voor Tuinder…

Ik mis hem.

Tuinder… Rust zacht…