Niet ik, maar… de herder – Lex Thoen Buiten

Half april 2015 mooi weer: weinig wind en een stralende zon.

Tientallen dagjesmensen zie ik dan, op de fiets, met skates, een kano, ook wel met een auto die ze dan even 10 min aan de kant zetten voor een snelle “selfie”, de hondenbezitters en de echte wandelaars. Dat zijn de mensen die alle tijd hebben en genieten van het “pure”: de natuur in al haar schoonheid, zij zijn de enige die echt geen haast hebben, zijn vaak nieuwsgierig en stellen vragen. Vaak sta ik dan langs een fietspad of voetpad en dan word ik vanzelf aangesproken.
Op zo’n dag heb ik vaak van die gesprekken 13 in een dozijn, leuk, gezellig en beleefd, maar meestal oppervlakkig. Het zijn de verhalen die ik ‘s avonds aan de dis met vrouw lief niet hoef te delen.

Maar vandaag heb ik een gesprek gehad met een man (laten we hem Oscar noemen) en het verhaal beklijft, het raakt mij.

Ik ben van het fietspad afgegaan en ik sta 50 meter verder in het open veld, met aan de zijkant een breed water. Er komt een man aangelopen en vanaf de waterkant neemt hij foto’s van de kudde over het water heen. Hij staat op 40 meter afstand. Na een minuut of tien komt hij langzaam mijn kant opgelopen. We groeten elkaar en hij zegt dat hij over het water een mooie foto heeft genomen waarin de weerspiegeling mooi tot zijn recht komt.

Geïnteresseerd vraag ik hem of ik dat even mag zien en hij laat de foto’s op zijn digitale camera zien. We komen in gesprek, maar het verloopt soms met stiltes… Oscar kijkt naar de schapen en soms naar de grond, met z’n armen over elkaar. In eerste instantie maakt hij voor mij een gesloten indruk.

Het gesprek gaat over schapen en op een gegeven moment vertel ik hem dat ik binnenkort met een grote groep naar het land van de schapen ga, Schotland!

Ik verzorg daar in de Highlands een wandelvakantie, ik kijk er naar uit. De lichaamstaal van Oscar verandert en hij begint zachtjes te vertellen: “Schotland, daar ben ik veel geweest, het is het lievelingsland van mij en mijn vrouw.”

Hij vertelt over enkele mooie plekken en steden in Schotland. Plotseling laat hij een grote tatoeage op zijn lichaam aan mij zien, Het eerste wat ik zie is de Schotse vlag: blauw met een wit kruis, dan een kasteel en twee namen en een datum.

“Leg eens uit?” vraag ik hem. En zijn ogen beginnen te twinkelen: “De Schotse vlag! Ons land! We zijn getrouwd op dit kasteel, dit zijn onze namen en natuurlijk de trouwdatum.” Ik ben een paar keer in Schotland geweest en heb verschillende kastelen gezien en vraag hem waar dat kasteel van hem dan staat. Hij vertelt nog wat over het kasteel en de huwelijksreis die daarop volgde in het hoge noorden van Schotland. Zo enthousiast en snel hij praat over deze periode zo abrupt stopt ons gesprek, er valt een stilte… “Vandaag niet aan het werk?” probeer ik nog… “Nee, dit is speciale dag, dan werk ik niet…” antwoordt Oscar.

“Oké.” zeg ik, om aan te tonen dat ik het begrijp maar mijzelf niet wil opdringen… Stilte….

Oscar: “Het is vandaag de sterfdag van mijn vrouw.”
Ik: “Joh, wat erg voor je…”

Stilte.

Ik: “Heb je vrienden, familie die jou vandaag kunnen ondersteunen?”
Oscar: “Ja, genoeg hoor, maar dit moet en wil ik alleen verwerken… In mijn eentje…”

Stilte…

Ik (zachtjes): “Is je vrouw plotseling overleden?”
Oscar naar de grond kijkend: “Nee… kanker.”

Stilte…

Ik: “Lang geleden?”
Oscar: “Vandaag, één jaar geleden!”

Hij neemt afscheid van mij en zegt nog: “Ik mail je die foto van de schapen met de spiegeling in het water nog wel”
Ik kijk hem na en roep nog: “Sterkte vandaag…”

Met zijn handen in de zakken loopt hij het land af richting fietspad, zijn gestalte wordt kleiner…
Mijn gedachten zijn bij hem, hij is alleen… en het verlies en verdriet verwerkt hij vandaag… alleen, zonder familie en vrienden…

En toch… toch heeft hij zijn verhaal verteld… Niet aan mij… Maar aan de herder………

One thought on “Niet ik, maar… de herder”