Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel zou moeten plaatsen op het blog, het lopen met een kudde is voor mij bijna altijd “rozengeur en maneschijn”, maar vandaag niet. Dit keer geen glimlach.
Al dagen volg ik ontwikkelingen in Parijs en de wereld. De kranten staan er vol van, de radio en vooral de tv laat bizarre beelden zien. De avonden worden gevuld met mannen in pak met stropdassen. Er wordt gepraat, heel veel gepraat, maar weinig gezegd. Een van de weinigen die echt iets zegt is de burgemeester van Rotterdam.
Het is koud en het stormt. Mijn hond Kita kan door de storm de commando’s niet horen en ik stuur hem aan met lichaamstaal en gebaren. Rond koffietijd ga ik op mijn kruk zitten, neem een bakkie en ik mijmer. Ik probeer de sombere gedachtes om te zetten in positieve gedachtes, want daarom ben ik vandaag naar de kudde gekomen…
Mijn gedachten gaan naar de zomervakantie van 2 jaar terug. Ik heb toen de Mont Ventoux met de fiets beklommen. Wel een mooie ervaring, maar de drukte en het circus eromheen trekt mij niet echt. De laatste drie kilometers fiets je boven de boomgrens. Het is een soort maanlandschap, ruig en grillig: alleen maar stenen. Twee kilometer voor de top is in deze ruigheid een monument neergezet ter nagedachtenis aan Tom Simpson (wielrenner) op deze plek gestorven door doping op 13 juli 1967 tijdens een Tour de France rit.
Ik passeer het monument kijkt er vluchtig naar, het zweet stroomt van mijn gezicht, mijn bovenbenen ontploffen bijna en ik word angstig van mijn eigen gehijg. Op het moment dat ik zijwaarts naar rechts naar het monument kijk, zie ik 50 meter verderop een kleine kudde schapen lopen. Hoe bizar! Geen grasplukje te bekennen en toch leven de schapen hier.
Ik haal vermoeid de top, laat een foto door een toerist van mij maken bij het bordje Mont Ventoux 1910 m hoogte. Ik eet en drink wat en ga aan een gevaarlijke afdaling beginnen. Thuisgekomen op de camping vraagt mijn vrouw: “En? Gehaald? “Ja, tuurlijk,” zeg ik vermoeid. “Hoe was het?”vraagt ze verder. En ik antwoord: “Twéé kilometer voor de top heb ik een kudde schapen gezien, bizar…” Ik sluit mijn ogen en val in slaap. ‘s Avonds bij het eten zeg ik tegen mijn vrouw: “Morgen ga ik weer, maar dan met hond Kita, ik ga lopend.”
De looptocht duurt 4 uur en het is warm, nergens een beekje of stroompje. De Mont Ventoux bestaat uit poreus gesteente, dus al het regenwater zakt tientallen meters naar beneden. Het is een wijngebied maar het benodigde water moet opgepompt worden. Hond Kita drinkt mijn halve fles water leeg. Eén kilometer voor de top zie ik enkele schapen lopen en verderop nog wat. Ik geeft Kita een commando en zij brengt de schapen rustig bij elkaar. Als herder is dit een prachtige ervaring. Elke herder wil zich ontwikkelen, “wil hogerop” denk ik dan, en nu ben ik op 1900 m hoogte met m’n hond en schapen! Wat een ervaring!
Mijn gedachten dwalen af naar andere gebeurtenissen in Frankrijk, een land waar ik veel ben. Ik denk aan mijn Franse vriend Christophe, hij heeft 3 jaar geleden een pup van mijn hond Kita gekregen. We hebben veel contact. Hij woont en werkt in de buurt van Parijs en automatisch zijn mijn gedachten weer bij de ellende van Parijs. Ik heb Christophe direct na de aanslag op Charlie Hebdo een mail gestuurd, binnen een uur kreeg ik een antwoord, kort samengevat: la PEUR, la PEUR!! (de ANGST, de ANGST!!).
Terneergeslagen kijk ik om mij heen, de storm is gaan liggen en ik denk: “Hoe reageren dieren op zulke dramatische gebeurtenissen? Zouden ze er iets van mee krijgen?” Ik weet wel dat paarden gevoelens van mensen kunnen “spiegelen” en ik weet dat een hond de gemoedstoestand van zijn of haar baas aan kan voelen.
Er zijn meer dieren dan mensen op de wereld. Stel dat alle dieren zich zouden kunnen uiten? Zouden zij zich dan ook afzetten tegen de afschuwelijke gebeurtenissen in Parijs? Natuurlijk, het is een utopie, maar ik denk er toch aan…..Het is een rare, vreemde gedachte… Ik schud mijn hoofd en ik ben weer bij de werkelijkheid. De kudde is verspreid over het land, maar naast mij staat één schaap, natuurlijk nummer 39, de leider van de kudde, met achter hem natuurlijk enkele volgers.
Ik heb een speciale band met nummer 39. Het is het enige schaap dat mij opzoekt, als ik rust wil, of als ik iets te vertellen heb tegen een voorbijganger, of… als ik in mij zelf mompel of, zoals nu, nu ik het niet meer weet…
Soms denk ik wel eens: “Hij begrijpt mij” en ik maak een foto van hem:
