Heideschapen of weideschapen?

We zijn met 7 man: 5 verkeersbegeleiders en 2 herders met honden. De schapen staan op een schraal stuk weiland en weten het: zodra het hek open gaat, gaan we naar een nieuwe verse wei met heerlijk mals gras!

En ja hoor, direct gaat de beuk er in, het wordt een heuse speedmars. Herder Pieter met 2 honden op kop om de kudde een beetje af te remmen, ik zelf loop met hond Kita achteraan met 5 verkeersbegeleiders, goed herkenbaar aan hun reflectorhesje. Het is een hoog 60+ gehalte wat ik om mij heen zie.

Ik zie al snel dat enkele 60+ begeleiders af en toe een dribbeltje inzetten om de kudde bij te kunnen houden. Er verschijnt een glimlach op mij gezicht en ik denk: “Echte Kenianen!”

Het is hectisch op de weg: heel veel verkeer, iedereen zwaait, maakt foto’s of een filmpje. Aan alle kanten begrip, de duimen gaan omhoog. Na 2 km kijk ik om mij heen en ik mis een verkeersbegeleider, zijn naam is Peter. Ik ken hem niet, hij had zich via Facebook aangemeld.

Peter, een Bourgondisch type met een verwaarloosde muggenbult op navelhoogte, hobbelde mee, maar nu loopt hij 100 meter achter de kudde tussen de file volgauto’s.

Snel schreeuw ik over de kudde heen naar Pieter “Hééé, Pieter, we hebben een achterblijver!” Pieter kijkt snel over zijn schouder naar achter en roept: “Schaap?” “Nee! Begeleider!” Pieter haalt zijn schouders op en roept: “Jammer dan, de kudde is niet te houden…”

Pieter is ook oud marathonloper, dus ik denk wel een beetje te weten hoe hij denkt… Na 2 minuten kijk ik weer achterom en…verdraaid! Ik zie die hele Peter niet meer!

“Het zal toch niet waar zijn? Hartaanval???”

“O nee, o nee,”denk ik. Ik zie zaterdag al de krantenkoppen: “Schaapskudde eist eerste dodelijke slachtoffer…” Vertwijfeld blijf ik staan, de kudde laat ik gaan en de eerste auto’s passeren mij. En dan gelukkig, bij de achtste auto gaat er een raampje open. Ik zie een arm er uit komen en de lachende kop van Peter, hij schreeuwt: “Herder, het gaat super, mooi dag zo, ik kom er straks weer bij!” “Ach die kogelstoters…” denk ik en ik draai mij om probeer met een stevige pas de kudde te achterhalen.

Inmiddels zijn we via het Poeldijkse Pad bij de Dijkstraat van Honselersdijk gekomen. Wat een drukte! Alles loopt uit, geen mens meer in AH, zelfs het personeel van bakker Scholtes komt naar buiten.
Via de valbrug naar het veilingterrein. Daar wil een haastige Poolse vrachtwagenchauffeur de kudde van achter inhalen. Hij heeft geen oog voor deze folklore en wil over de linkerhelft van de rijweg naar voren. Ik overzie het gevaar en sommeer de verkeersbegeleiders met gevaar voor eigen leven op de linker weghelft te gaan lopen om zo toch maar de vrachtwagen tegen te houden. Meneer bindt in en kiest eieren voor zijn geld. Eén verkeersbegeleider durft hij nog wel aan, maar drie begeleiders en die 100 drachtige meiden van de Westlandse schaapskudde, dat wordt te riskant.

met dank aan de Facebookpagina van de Westlandse schaapskudde

We komen bij een van de drukste kruispunten van het Westland: Dijkweg/Elsenburgerweg. We halen alles uit de kast! Alle verkeersbegeleiders (Peter is inmiddels gereanimeerd en doet weer dapper mee) schieten naar voren en zetten aan alle kanten het verkeer vast.

Als laatste loop ik over het kruispunt. Voor mij zie ik een soort Sinterklaasoptocht én een carnavalparade tegelijk. En voort gaat de kudde, tot aan het industrieterrein, vlak bij de watertoren van Naaldwijk. En dan, dan is er eindelijk rust. De kudde komt achter netten te staan. Het zit er op. We bedanken elkaar en ik zie iets verderop begeleider Peter tegen een lantaarnpaal aanleunen, met een glimlach en een opvallend rood hoofd.

En ik…? Ik kijk naar de Kenianen achter het net.