De Blues

Er ligt een witte deken over de weilanden en een dun vliesje ijs op de sloten. Ik ben dit keer een rondje aan het rijden op mijn mountainbike en kom zo langs verschillende plekken waar schapen staan. Er is een heerlijk zonnetje, weinig wind, genieten! Heerlijk buiten! Eerst naar de Wateringseweg, ruim 100 schapen, de Westlandse schaapskudde, daarna naar Midden-Delfland, de kudde van Vockestaert (145 schapen) en tot slot bij de Hooiberg in ‘t Woudt. 5 Drenten staan hier, niet veel, maar het is een begin. Ik doe een bakkie, maak een praatje met eigenaar Jos en dan snel naar huis, want… vanmiddag om 13.00 uur is er de pre-Wollebrandcross voor circa 170 basisschoolkinderen.

Maar om 12.00 uur krijg ik een telefoontje. “Gezien de erbarmelijke weersomstandigheden blazen de scholen het af.” Met ongeloof hoor ik het aan en zak verbouwereerd in een stoel. De Wollebrandcross is een evenement dat geld genereert voor het goede doel: kansarme en zieke kinderen worden hierdoor prachtig geholpen.

Het is goed dat ook basisschoolkinderen hiermee geconfronteerd worden en daarnaast is het prima met de winterse kou lekker buiten te sporten! Maar nee hoor, het gaat niet door! Ik zie het al voor me: waarschijnlijk hebben een paar van die “appende-moeders” elkaar op lopen hitsen en beklag gedaan bij de directie. De directie kiest eieren voor zijn geld en last het af.

De kinderen zijn natuurlijk de pineut, want die willen wel. Kids krijgen nu extra de tijd om die moderne rekentoetsen te gaan oefenen of misschien wordt wel weer een YouTube-filmpje opgezet die ze al 3 x gezien hebben. Dit ter compensatie van al het gemis. Belachelijk! Vroeger zou ik in gesprek gegaan zijn met zo’n directeur of met die “app-moeders”, die het allemaal in het belang van het kind doen, maar nu… ach laat maar, ik ben nu 60 jaar, ik ga wel naar mijn kudde.

In mijn pubertijd heb ik een traumatische ervaring tijdens de muziekles opgelopen. Ik was 13 jaar en moest solo voor zingen voor de klas voor een cijfer. Er werd gegniffeld, ook door het meisje waar ik verliefd op was (is dus ook nooit wat geworden).
Ik zakte door de grond en nam mij voor om nooit, maar dan ook nooit meer iets te doen met muziek. Zelfs nu zing ik enkel onder de douche, als ik zeker weet dat vrouw en kinderen niet in het huis zijn. Echt waar!
Nu 47 jaar later heb ik toch een overwinning geboekt. Ik heb een bluesharp (mondharmonica) gekocht. Ik heb mijn eerste les gehad van 30 min en ik ben gelijk de polder ingegaan met mijn schapen en mijn 2 honden!

En ja… ik heb gespeeld, voor publiek… dus voor mijn schapen en mijn 2 honden Spyck en Kita. Ik weet dus nog niets, maar ik jam dan maar een beetje en ik denk dan dat het wel een beetje een ritme heeft. Natuurlijk kijk ik hoe de dieren hierop reageren. De jongste hond Spyck, is nog geen jaar oud en durft natuurlijk de baas geen repliek te geven.
Terwijl ik speel, kijkt Spyck de andere kant op, maar Kita, 7 jaar oud, mijn trouwe maat (wij bespreken alles met elkaar), ik heb nog geen 4 noten geblazen en ik zie haar 4 keer met haar kop schudden en ze kijkt mij aan met vragende ogen: “midlife-crisis?”

Vervolgens komt er één schaap een paar passen naar voren lopen en blijft voor mij staan. Het is nummer 39 , de leider van de kudde, mijn kameraad. Hij houdt zijn kop een beetje schuin, maar blijft voor mij staan! Zou dit schaap het echt mooi vinden? Of is het sociaal verantwoord gedrag? Ik stop even met spelen (nou ja, spelen? Het is meer blazen en zuigen) 39 loopt niet weg… hij blijft staan en kijk mij aan!

En ik word hierdoor gestimuleerd. De klanken schallen over de polders, de vogels vliegen weg, de honden kijken de andere kant op, maar 39 blijft staan… hij blèrt: “I want more” (denk ik).
Voor hem, enkel voor hem… speel ik… de BLUES!!!